Column: Kay
Er is een meisje aan wie ik nog regelmatig terugdenk. Ze kwam bijna acht jaar geleden op mijn pad. Ze was net zo oud als ik toen ik ziek was. Samen met haar moeder ging ik haar ophalen. Toen ik haar zag, zag ik mezelf. Niet alleen qua leeftijd maar ook de bolle wangen door de medicijnen. Pas toen drong het tot me door, dat ik zo ziek was geweest dat mijn ouders en zus ook in deze situatie terecht hadden kunnen komen. Afscheid nemen van je kind en zus.
Met volle energie heb ik me op haar afscheid gestort. Het werd een uitvaart met een grote organisatie. De dag van de uitvaart vond plaats in de aula van haar nieuwe school, op de middenstip van het hockeyveld en in het crematorium. Op het juiste moment moest een vliegtuigje over het hockeyveld vliegen waarop haar naam te lezen was. Iedereen mocht een bloem meebrengen, het was een grote bloemenzee. Een prachtige uitvaart. Het liedje wat toen symbool stond doet me nog altijd aan haar denken.
In die dagen en de tijd erna is ze van mijn hoofd naar mijn hart gekropen. Misschien omdat haar ouders zo liefdevol over haar praatten, dat het een uitdaging was om deze grote uitvaart goed te laten verlopen maar nog het meeste omdat het zo dichtbij kwam. Ze heeft me laten zien hoe dankbaar ik mag zijn dat ik na een jaar ziek zijn weer beter was en verder kon gaan met mijn leven. Iets wat haar helaas niet gegeven was.
Een tijdje na haar uitvaart kwam ik met een burn-out thuis te zitten. Ik had even nodig om mijn leven met een helikopterview te bekijken. Conclusie: zoveel werken als mijn vader hoefde ik niet te evenaren, dat was niet goed voor mij. Privé moesten er ook dingen anders. En de beste conclusie: ik heb het mooiste vak dat er bestaat. Een vak wat je niet kunt uitvoeren zonder het ervaren van eigen emoties en kijken naar jezelf. Dankjewel lieve Kay, dat je me hiermee hebt geholpen. Zelfs na je korte leven weet je mensen nog te raken.
If you see kay
Will you tell her that I love her
The Script – If you see Kay
(Geplaatst met toestemming van de ouders)