Colum: In stilte samen – de kracht van een laatste rit
Samen fietsten ze altijd. Naar de bakker, door het bos, een rondje om even het hoofd leeg te maken. Geen dag ging voorbij zonder hun vaste fietstochtje. “Als we maar samen waren, was het goed,” vertelde ze me toen we het afscheid van haar man gingen vormgeven.
Toen ik haar vertelde over De Tweezieler, zag ik het direct in haar ogen. “Ja… dat zou hij prachtig gevonden hebben.” Ze hoefde er niet lang over na te denken: zij wilde hem zelf met de fiets begeleiden naar zijn laatste rustplaats. Niet in een statige rouwauto, maar op een manier die helemaal bij hen paste.
Ze hoefde er niet lang over na te denken: zij wilde hem zelf met de fiets begeleiden naar zijn laatste rustplaats
De ochtend van de uitvaart scheen de zon zacht tussen de bomen. Zij fietste voorop, met De Tweezieler achter haar eigen vertrouwde fiets. Vrienden, familie en buren fietsten mee, in stilte, door de natuur. Langzaam, in verbondenheid. Geen haast. Alleen maar samen.
Het was zo puur, zo eigen. Geen lange stoet auto’s, geen gedoe met parkeren. Alleen de wind, het ritme van trappers en het zachte zoemen van banden op het asfalt.
Na afloop zei ze:
"We hebben ons hele leven samen gefietst. Het was niet meer dan logisch dat ik hem ook op die manier mocht brengen. Het voelde als onze laatste tocht, maar ook als een groet vol liefde."
De Tweezieler is er gekomen vanuit die wens: om samen onderweg te zijn, zelfs op het allerlaatste stuk. Omdat afscheid nemen ook mag gaan over nabijheid, vertrouwdheid en de dingen die voor jullie gewoon waren – maar o zo bijzonder.
Lieve groet, Renske