Column: Met hart en ziel
Af en toe regelen we een uitvaart voor gemeentewege. Dit komt weleens voor bij mensen die zelf de financiën niet hebben voor een uitvaart of voor mensen waarbij geen nabestaanden in beeld zijn. De gemeente draagt dan zorg voor de uitvaart en schakelen daarvoor de hulp van een uitvaartondernemer in.
Het zijn altijd uitvaarten met een verhaal, meestal een levensverhaal met veel hobbels en financiële problemen. Onze uitdaging is dan om met weinig middelen een passende en respectvolle uitvaart te verzorgen.
Ik kan natuurlijk genoeg voorbeelden noemen van schrijnende gevallen van overledenen die geen sociale contacten hadden etc. Maar ik wil jullie vertellen over een mevrouw die overleed in een verzorgingshuis. Ik werd gebeld met de vraag of we mevrouw wilde komen verzorgen. Ze mocht de dagen voor de uitvaart op haar kamer verblijven. Er werd verteld dat mevrouw onder bewind stond.
Daarom nam ik eerst contact op met de bewindvoerder. Die bleek een dag vrij te zijn. Haar mentor bleek op vakantie te zijn. Nummer van de spoedlijn van de mentoren gekregen, daar kreeg ik het nummer van de vervangende mentor maar deze kon mij helaas verder ook geen informatie geven. De volgende dag zou de bewindvoerder er weer zijn.
Afijn, eerst naar mevrouw toe voor de laatste zorg. Toen ze netjes op haar bed lag kwam een bewoner kijken, die net als mevrouw dementerend was. “Ach, wa ziede d’r schon uit! Gadde op feest?!” was haar reactie. Ik knipoogde naar mijn collega. “Jij mag niet mee naar het feest hoor!” zei de begeleider.
Ik sprak met mensen van de verzorging en we deelden het gevoel dat het vervelend was dat we verder nog niks konden regelen omdat we, door afwezigheid van de bewindvoerder, niet wisten wie de opdrachtgever zou zijn.
De volgende ochtend had ik contact met de bewindvoerder en bleek hij de uitvaart over te moeten dragen aan de gemeente. Je raadt het misschien al, desbetreffende ambtenaar was op vrijdag vrij. Het gevolg was dat we tot maandag niks konden regelen voor de uitvaart. Ik ben in het weekend elke dag bij mevrouw gaan kijken en ook de verpleging droeg zorg voor haar. Er werden bloemetjes bij haar neergezet zodat het wat gezelliger was in de kamer.
Uiteindelijk konden we op maandag alles gaan organiseren voor mevrouw, samen met de gemeente en familieleden. De uitvaart was een intiem, waardevol samenzijn. Onze bijdrage hieraan werd gewaardeerd. Een respectvolle afsluiting van haar leven, dat was gelukt.
Mensen die in de zorg werken, waar alles 24 uur per dag, 7 dagen in de week doorgaat, kunnen zich geen voorstelling maken dat wanneer hun collega een dag niet werkt, belangrijke dingen niet geregeld kunnen worden. Ik dus ook niet. Ik heb respect voor vrije dagen van mensen, maar vind het moeilijk te accepteren dat zaken zoals deze, moeten wachten tot iemand terug is.
Het regelen van een uitvaart voor gemeentewege is, ondanks de minimale middelen en de schrijnende verhalen, heel dankbaar om te doen. Het voelt voor ons als een mooie bijdrage voor de maatschappij. Want ook deze uitvaarten doen we met hart en ziel.